Porno

Porno, natočené v roce 1989, bylo ještě před premiérou označováno jako první polský pornografický film. Ne tak úplně bezdůvodně. Koterského dílo je plné sugestivních a relativně odvážných erotických scén. Autor je však rafinovaný tvůrce na to, aby si vystačil jenom s tím. Ve skutečnosti Porno odhaluje režisérovy umělecké a ideologické obsese. Celý svět představený ve filmu je projekcí duše hlavního hrdiny. Právě tam – v oblasti pocitů – spočívá zdroj pornografie. Pornografie chápané jako zvrácené, avšak patologické vnímání světa i lidí, především žen. Hlavní hrdina, který střídá ženy jako ponožky, připomíná Alexandra Portnoye ze slavného románu Philipa Rotha. Hledá ideál lásky a ženy a zároveň opouští další milenky z obavy ze zrady, závisti, profese. Dalšími a dalšími novými sexuálními zážitky se snaží přebít samotu a pocit duchovního nenaplnění. Ačkoliv film počítá spíše s méně náročným divákem, má univerzální ambice. Režisér nedbá na společenské a politické pozadí. Důležité je pouze nitro hlavního hrdiny zobrazené v sérii epizod, které by se mohly přihodit kdykoliv a kdekoliv.

Zrealizowane w 1989 roku „Porno” jeszcze przed premierą zostało okrzyknięte “pierwszym polskim filmem pornograficznym”. Niezupełnie bez przyczyny. Utwór Koterskiego obfituje w sugestywne, stosunkowo śmiałe sceny erotyczne. Autor jest jednak twórcą zbyt wyrafinowanym, by na tym poprzestać. W rzeczywistości “Porno” ujawnia artystyczne i światopoglądowe obsesje reżysera. Cały świat przedstawiony w filmie jest właściwie projekcją duszy głównego bohatera. To właśnie tam – w sferze uczuć – tkwi źródło pornografii. Pornografii rozumianej jako wynaturzony, wręcz patologiczny odbiór świata i ludzi, zwłaszcza kobiet. Bohater Koterskiego, zmieniając partnerki jak rękawiczki, przypomina Aleksandra Portnoya ze słynnej powieści Phillipa Rotha. Szuka ideału miłości i kobiety, a jednocześnie porzuca kolejne kochanki w obawie przed zdradą, zazdrością, zawodem. Doznając wciąż nowych seksualnych wrażeń, stara się zagłuszyć samotność i poczucie duchowego niespełnienia. Film Koterskiego, choć obliczony raczej na mniej wymagającego widza, ma ambicje uniwersalne. Reżyser nie dba o tło społeczne, polityczne. Ważne jest tylko wnętrze głównego bohatera, ukazane poprzez ciąg epizodów, które mogłyby zdarzyć się zawsze i wszędzie.

Porno, a film from 1989, was even before its premiere labeled as the first Polish pornografic movie. Not entirely without a reason. Kotersky’s work is full of suggestive and relatively brave erotic scenes. But the author is way too smart for this to be enough to him. Porno actually reveals the author’s artistic and ideologic obsessions. The whole world presented in the film is a projection of the main character’s soul. Right there – in the area of feelings – is the true soudce of pornography, understood as a weird, but pathological seeing of the world and people, most of all, women. The main hero, a womanizer, reminds Alexander Portnoy from the famous novel of Phillip Roth. He is looking for an ideal of love and a woman, and at the same time he keeps leaving his lovers due to his fear of betrayal, jealousy, profession. With more and more sexual experiences he tries to defeat his loneliness and the feeling of emotional unfullfillness. Even though the film counts more on the easy audience, its ambitions are universal. The director does not care about the social and political background. The only important thing is the soul of the main hero, portrayed in a series of stories that could happen to anyone, anytime and anywhere.